‘De Gouden Eeuw van sportsponsoring is voorbij,’ kopte Het Financieele Dagblad onlangs. De aanleiding voor het ronkende artikel is het stoppen van PwC met de sponsoring van de KNVB. Het artikel legt zeker de vinger op de zere plek. Want heeft inderdaad de traditionele sportmarketing zijn langste tijd gehad? Of dat het boek van sportsponsoring definitief dicht doet, zoals het FD suggereert? Zeker niet! Sportmarketing is dood. Leve sportmerketing!
Sportmarketing oude stijl werkt ongeveer zo: je koppelt een bedrijf aan een bekende sport of sporter en organiseert samen een event. Je doet een activatie en misschien nog een sponsoring waarna de kous meer of meer af is. Vaak lijken deze beperkte partnerships het ultieme einddoel. Geregeld zie je in dat model een mismatch ontstaan tussen sporter en bedrijf. Vooral de CEO vindt het zo leuk, maar verder raakt de sponsoring kant nog wal. Die vorm van sponsoring gaat vaak niet verder dan een logootje hier of daar, of een hapje en een drankje in de businesslounge. Een benadering die passé is, zeker nu we corona op ons dak hebben gekregen.